Il Cofanetto Magico

Eindelijk, na vele jaren dat ik het al wilde, is het me gelukt om tijd te vinden me aan te sluiten bij een praktiserende yoga groep.
In Milaan was ik al eens met mijn zus Patrizia in een yogacentrum geweest, welke zij al jaren bezocht; ik bleef er door gefascineerd.
Na het lezen van vele boeken betrekking hebbende op yoga, (14 boeken geschreven door Dalai Lama, Tenzin Gyatso) heb ik de grote stap gezet en heb me ingeschreven, om een intensief yoga weekend te volgen, in België, in de Ardennen.

oktober 2014 In de Ardennen (België), Maria Cristina Giongo

Daarom zal ik nu jullie een verhaal vertellen (titel van een van onze rubrieken). Deze keer niet als journaliste; maar als direct geinteresseerde.
Niet toevallig heb ik deze datum van publicatie gekozen; 2 november. Het motief begrijpen jullie aan het einde van dit verhaal.

Nogmaals ik heb de uitnodiging gekregen van familie, van Toos Linsen, tante van mijn man en van zijn nichtje Geerten.
De yogacursus werd gehouden in Boda Centrum, in de buurt van het kleine plaatsje Heyd, midden in de ongerepte en rustgevende natuur. Ideaal om te wandelen in de bossen te midden van een gedempte stilte aan geluiden en kleuren, die niet waar te nemen zijn als men in een stad woont; het geritsel van de bladeren, bewogen door de wind, hun lichtheid in het zich loslaten van de boom om zich zo te plaatsen op de aarde, om zo een kleurig tapijt te vormen met het andere wat reeds gevallen is.
En dan het lied van de vogels, die genieten van de laatste lauwe zonnestralen, de weilanden, nog groen, de met bloemen bezaaide hagen.

Onze lerares, Karin Lindsen, met de organisatrice van het yoga weekend in de Ardennen, Geerten Linsen.

Ik wil me niet langer bezig houden met veel details van dit weekend maar alleen enkele momenten delen met jullie, die puur emotioneel en spiritueel zijn geweest.
Gedurende de lessen van onze uitstekende lerares Karin Lindsen, heb ik een intense energie bereikt, niet alleen fysiek (lichamelijke oefeningen), maar ook van binnen, die me soms in een dimensie van mysterie bracht.

Het thema van deze cursus was “loslaten”, een werkwoord dat in het Italiaans meerdere betekenissen heeft; laten gaan, breken met, zich losmaken van, wapenstilstand.
Onze lerares heeft dit doel kunnen bereiken, stap voor stap, met meditaties (enkele begonnen bij dageraad) en door yoga-oefeningen te herhalen.

Brigit, links, met Hanneke en Suzanne in meditatie.

Geerten Linsen

Ik geloof dat yoga constant voortgaan is, maar zonder haast. Een weg die je samen met andere personen bewandelt, zuiver je eigen ritme houdend, onbelangrijk hoe vaak je stopt, soms is een pauze nodig om te mediteren en een beetje uit te rusten.
Erg belangrijk was het delen met de groep (allen vrouwen, uitgezonderd mijn man Hans) werkelijk speciaal; Geerten, zij doet al 8 jaar Yoga en had de cursus georganiseerd. Toos, Els de Vries, die al 18 jaar yoga doet, dan Brigit de Leuw, onze superkokkin, zij kookte steeds voor ons, 20 jaar yoga, Evelyn de Brouwer, 3 jaar yoga, al oma maar met een conditie van een meisje, met een lief karakter. Ten slotte 2 zussen, voortdurend glimlachend, sterk met elkaar verbonden, Hanneke en Suzanne Schellekens.
‘s Avonds was het gezellig om samen te dineren, je eigen ervaringen aan elkaar te vertellen, of simpel wat te kletsen, na de laatste meditatie, en een thee te drinken.

‘s Avonds een eenvoudige en ambachtelijke pasta, op de foto: Hans, Toos, Evelyn, Els, Brigit

We hebben ook het kasteel Radhadesh bezocht, waar een Krishna-beweging huist.
Een plaats die ik je kan aanbevelen als je naar de Ardennen gaat, is het kasteel “De Petit Somme” dichtbij het karakteristieke Durbuy. Het is te midden van het groen en omgeven door oude bossen.
Onze spirituele gids heeft ons enkele referentiepunten van haar geloof uitgelegd; het belangrijkste betreft de dodenverering, een natuurlijke gebeurtenis van accepteren met moed en sereniteit.
Jullie moeten jullie geliefden begeleiden bij hun sterven, tot aan hun laatste adem, naast hen gezeten, heeft zij ons gezegd.
Niemand mag alleen sterven, aan zichzelf overgeleverd.

Onze spirituele Krishna-gids . Zij is geheel in het wit gekleed sind zij weduwe is. Dit is ook de reden waarom haar haren zijn afgeschoren. Zij heeft uitgelegd dat de haren symbool zijn van schoonheid, verleiding en vrouwelijkheid. Als een vrouw haar man verliest en niet wenst te hertrouwen (omdat hij altijd de enige man in haar leven zal zijn) dan scheert men de haren af.

“Het is fundamenteel, te praten met de stervende, ook al is hij of zij in coma” vervolgde de vrouw, want het blijkt dat het gehoor het laatste zintuig is dat ons verlaat.

Vervolgens hebben wij hun tempel bezocht, met de “personen” aanwezig op het altaar waarvan zij de kleren 2 keer per dag verwisselen.
Een ongelooflijke klus, die uren en uren duurt. Bedenk jullie, dat gelijktijdig zelfs de gordijnen worden gewisseld.
Alles moet hetzelfde zijn. ‘s Avonds worden zij gekleed in nachtkleding, ‘s morgens in de dagkleding, verrijkt met vele luxe ornamenten.
Een ritueel, welk voor niet -volgelingen “bizar” zal overkomen.

Het kasteel De Petit Somme, in Seton-Durbuy, in België, de Ardennen

Een ander uitzicht van het grote landgoed van Kasteel Radhadesh, waar een Krishna-beweging leeft. Vooraan te zien is hun school en universiteit (open voor iedereen)

Terugkerend naar de emotie, die me is overkomen gedurende de laatste les, welke ik jullie wil trachten te vertellen.
Onze lerares Karin heeft ons verzocht te gaan liggen, een cirkel vormend, met het hoofd naar het midden, waar een grote kandelaar met kaars was aangestoken. Zo werden wij omgeven door lichtjes.
De armen moesten open blijven met een hand gericht naar de hemel, de andere naar de aarde.
Als eerste legden wij onze hand open voor die van de rechterbuur, daarna konden wij onze hand op die van degene links van ons leggen.
Toen verscheen er muziek in de diepte, mijn gedachten hadden vorm gekregen, inhoud, zelfs kleuren. Plotseling was ik los van mezelf, gelijk de rode bladeren, die ik in het bos had gezien, zich loslatend van de takken van de bomen en dwarrelend tot op de grond, het leek bijna of ze oplosten, een voor een, langzaam verdwijnend.
En mijn tranen zijn gaan vloeien. Onverwachts, ik heb sinds lange tijd niet gehuild: het lukte me sinds lange tijd niet meer om te huilen!
Ik kon ze niet drogen, anders had ik de cirkel moeten doorbreken, de hand die op de mijne lag moeten loslaten (een van mijn man en een van Evelyn); van hen daarna kreeg ik het ongelooflijk warm. Dus heb ik mijn tranen laten lopen: loslaten, laten gaan, laten verdwijnen, zoals de Dalai Lama schrijft in zijn boek. “Vooral als men ontdekt, dat er niets is dat jouw problemen kan oplossen“.
Het leek me zelfs dat ik in slow motion naar beneden zou dalen; bijna kon ik traan voor traan proeven, omdat het een gelukkige traan was, een vrije traan.
Vervolgens verschenen alle mensen die me lief waren, waarvan ik houd, en mijn zonen, mijn overleden ouders en grootouders.
Ook degene die me verdriet hadden gedaan, maar die ik niet haat, begrijpend, dat ik hen nooit heb gehaat, omdat haat een gevoel is dat niet bij mij hoort en dat niemand zou moeten voelen.

In het kleine dorp Heyd waar we het yoga weekend hebben doorgebracht is een kerkhof met graven van gevallenen in de oorlog

Erg mooi en roerend is het schrift op de steen van dit graf “in memoriam aan onze lieve zoon Joseph Deum, verheven in onze genegenheid 25 februari 1911 in de leeftijd van 10 jaar en 9 maanden. Ga mijn kind met de engelen. Rust op de vleugels van de Heer. Seraphim, om hun gezangen te zingen hadden ze jouw stem nodig, aan de voet van de Schepper.

Ik besef dat ik een groot deel van mijn leven me heb bezig gehouden om aan andere mensen te denken.
Op dat moment ben ik compleet in huilen uitgebarsten; de noodzaak begrijpend, af en toe, de andere te laten gaan, zonder te begeleiden, raad te geven, altijd moeten helpen.
Toen heb ik gevoeld, naast mij, de aanwezigheid van mijn moeder, recent overleden na jaren van “Alzheimer”.
“Mamma, waar ben je?”, heb ik gefluisterd.
“Ik ben hier, meisje, liefje van me, zie je niet, ik huil samen met je; maar het zijn tranen van vreugde“.
Wanneer het licht aanging ben ik gaan zitten met het hoofd tussen de armen, snikkend. De stilte was absoluut. Wellicht wie mij deze dagen had gezien, steeds glimlachend en vrolijk was verbaasd; men verwachte het niet. Ik schaamde me voor deze plotselinge tranen.
Toen zijn mijn vrienden van dit weekend langzaam opgestaan en zijn me benaderd, mij licht aanrakend met een warme houding.
Mijn man heeft mij omarmd. Geen woorden, alleen gebaren.
Ik heb me een bloem gevoeld die haar kroon buigt voordat ze vergaat. Maar kort daarna herleeft, steeds op dezelfde stengel; nog mooier nog sterker dan voorheen.
Ik houd erg van het synoniem voor het werkwoord sterven: de ziel aan God teruggeven.

Nu begrijpen jullie waarom ik heb gekozen de 2 november om jullie mijn verhaal te vertellen.
Aller Zielen; van alle doden waaronder onze gestorvenen, al teruggekeerd in de hemel en in ons.

Maria Cristina Giongo
WIE BEN IK (Italiaans)

Vertaling uit de Italiaanse taal: Sonja Vermulst

Foto’s van Hans Linsen
No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without written permission in writing from the author.

Links: http://www.boda-ardennen.be/
en http://www.radhadesh.com/

Dit is de facebook pagina van Geerten Linsen, organisatrice van het yoga-weekend in België.
https://www.facebook.com/latoja.danceandmore
Haar studio La Toja More Than Dance bevindt zich in Valkenswaard, NL.

Tags: allerzielen, alzheimer, belgië, dalai lama, giorno dei morti, kerkhof, maria cristina giongo, Tenzin Gyatso, yoga

This entry was posted on domenica, novembre 2nd, 2014 at 06:58 and is filed under Cultura. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.